ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
Η πορεία και η ζωή του Σπύρου Κρητικού αντικατοπτρίζουν και καθρεπτίζουν πλήρως και την πορεία της ελληνικής εμπορικής Ναυτιλίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Σπύρος Κρητικός ήταν παιδί που μεγάλωσε εν μέσω της γερμανικής κατοχής, κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου μεγάλωσε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, η αγαπημένη μητέρα του και γιαγιά μου Καλλιόπη πέθανε μέσα στην κατοχή αφήνοντας τον ορφανό.
Ο πατέρας του Βαγγέλης έφυγε κυνηγημένος από την δικτατορία του Μεταξά. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια που του στέρησαν την παιδικότητα του και τους γονείς, του δημιούργησαν την δύναμη και την θέληση να γίνει αγωνιστής της ζωής και να πετύχει. Έτσι σπούδασε μόνος του εργαζόμενος ταυτόχρονα, έγινε αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού Α’ μηχανικός όπου τα πρώτα μπάρκα του τα έκανε στα θρυλικά πλοία Liberty .
Να εδώ, απέναντι από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα στις αποβάθρες του λιμανιού του Πειραιά, το Greek shipping Directory αναφέρει το όνομα του που μπαρκάριζε σε πλοίο Liberty το 1958.
Στην συνέχεια σταδιοδρόμησε και έγινε σημαντικό στέλεχος στην εταιρεία του αείμνηστου εφοπλιστή Λιβανού και πηγαίνοντας στην Ιαπωνία την δεκαετία του 1960 επιβλέποντας και παραλαμβάνοντας τα νεότευκτα πλοία της εταιρείας.
Τη δεκαετία του 1960 και με πλήρη επίγνωση του τι έπραττε και για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά και για όσο διαρκούσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Σπύρος ο Κρητικός με επίγνωση του κινδύνου τόσο για τον ίδιο αλλά και τόσο για την οικογένεια του, έσπαγε τον αποκλεισμό των Αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων που είχαν επιβάλλει στο βόρειο Βιετνάμ, στο λιμάνι της Σαιγκόν, μεταφέροντας πολεμοφόδια, τρόφιμα, φαρμακευτικό υλικό αλλά και ταυτόχρονα επισκευάζοντας τις ηλεκτρογεννήτριες των νοσοκομείων που είχαν καταστραφεί από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς αλλά και δωρίζοντας ηλεκτρογεννήτρια του πλοίου του σε νοσοκομείο σώζοντας έτσι χιλιάδες ζωές αμάχων κυρίως ηλικιωμένων και μικρών παιδιών. Για τη δράση του αυτή τιμήθηκε εν ζωή εκείνη την εποχή από τους κρατικούς αξιωματούχους του λιμανιού της Σαιγκόν, αλλά και εν θάνατω, με την εδώ παρουσία του πρέσβη του Βιετνάμ στην Ελλάδα κ. Nguyen Manh Cuong ο οποίος εκφώνησε επικήδειο και εξέφρασε τις ευχαριστίες της κυβερνήσεως του Βιετνάμ για τις υπηρεσίες που προσέφερε ο εκλιπών στον λαό του Βιετνάμ.
Επιβίωσε από τρία ναυάγια με ένα ψυγείο του Λιβανού την δεκαετία του 1960 που από ολόκληρο πλήρωμα επιβίωσαν 3 άτομα, εκείνος και άλλοι δύο πιασμένοι πάνω σε ένα πάκτωνα . Επιβίωσε την δεκαετία του 1970 από το ναυάγιο του Garden City ένα φορτηγοποστάλι ανοιχτά του Amsterdam, όπου βρισκόμουν και εγώ μαζί με την μητέρα μου πιτσιρικάς μέσα γιατί είχαμε πάει να τον επισκεφθούμε, γεγονός που είχε μείνει έντονα χαραγμένα στην μνήμη μου. Στο ίδιο αυτό ναυάγιο βρίσκονταν και ο καπετάν Θανάσης ο μετέπειτα φίλος του, συνεργάτης του, συνεταίρος του και αδερφός του. Το τρίτο ναυάγιο ήταν την δεκαετία του ‘80 με το δικό τους πλοίο το IOANNIS, όπου βρισκόταν πάλι μαζί με το καπεταν Θανάση. Επιβίωσε από αεροπορικό ατύχημα όταν ο ένας κινητήρας των ελικοφόρων τότε αεροπλάνων έπιασε φωτιά και έκανε αναγκαστική προσγείωση.
Κάπου εκεί έγινε και το μεγάλο άλμα που χαρακτηρίζει την πορεία της σύγχρονης ελληνικής ναυτιλίας, που οι καπεταναίοι και οι μηχανικοί γινόντουσαν πλοιοκτήτες .
Έτσι λοιπόν μαζί με τον καπετάν Θανάση αγόρασαν τα δικά τους πλοία οργώνοντας τις θάλασσες, Μαύρη θάλασσα, Μεσόγειο, Ερυθρά θάλασσα, UK Condiment, Δυτική Αφρική μεταφέροντας κάθε είδους εμπορεύματα.
M/V NIKOLIS
M/V IOANNIS
S/S KALLIOPI (στο οποίο έδωσε το όνομα της αγαπημένης του μητέρας που την έχασε και ορφάνεψε από μικρό παιδί και γιαγιάς μου)
Ο πατέρα μου με έμαθε να είμαι αγωνιστής να αναλαμβάνω ρίσκα, να είμαι δίκαιος αλλά και συνάμα σκληρός και ποτέ να μην σταματάω, αλλά πάντα να προχωράω μπροστά με κάθε τίμημα. Θυμάμαι νεαρός φοιτητής που επέστρεφα με τον πατέρα μου από ένα επαγγελματικό ταξίδι πολύμηνο από τη Δυτική Αφρική. Είχα αρρωστήσει με ελονοσία, γεγονός που λόγω των εκεί ελλείψεων κατάλληλων φαρμάκων και τροφίμων που οφειλόντουσαν στις εκεί δύσκολες πολιτικές συνθήκες, είχα εξαντληθεί σε επικίνδυνο βαθμό.
Τότε λοιπόν ο πατέρας μου, μου είπε μία φράση που έγινε παρακαταθήκη για εμένα, «τον πόνο, τον πόνο σου, να τον κάνεις ένα με το πετσί σου για να μην πονάς». Όταν κατάλαβα τι εννοούσε αυτό έγινε και το μυστικό της δικής μου επιτυχίας.
Η κυριότερη κληρονομιά και παρακαταθήκη που μου άφησε ο Πατέρας μου, είναι κληρονομιά πνευματική, κληρονομιά ψυχισμού και κληρονομιά εμπειριών. Ο Σπύρος ο Κρητικός, δεν υπήρξε για εμένα μόνο πατέρας αλλά υπήρξε φίλος, συνεργάτης και συνεταίρος, που έζησα μαζί του εμπειρίες που εκφεύγουν των εμπειριών του μέσου ανθρώπου. Γι αυτό και με το θάνατό του πέθανε και ξεριζώθηκε και ένα μέρος του εαυτού μου, γιατί είμαι σάρκα από την σάρκα του και αίμα από το αίμα του.
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρα για την βοήθεια τους και την συμπαράσταση τους την οικογένεια μου, την γυναίκα μου και την κόρη μου , και ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω την Νίκα Μαρία την πεθερά μου που στις τελευταίες δύσκολες μέρες που είχα λυγίσει από την κούραση, με βοήθησε σημαντικά στην περίθαλψη του πατέρα μου, τον συνεργάτη μου Δαμίγο Λευτέρη για την βοήθεια του, την Ντόρα Ιβάνοβα που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο 24ώρες το 24ωρο ήταν ο φύλακας άγγελος του και το ιατρικό επιτελείο που κυρίως με ανθρωπιά προσέφεραν ιατρική φροντίδα, τον Χανδρινό Βασίλη Πνευμονολόγο Διευθυντή Β' πνευμονολογικής κλινικής του Σισμανόγλειου νοσοκομείου, τον Μανώλη Σεβδαλή Ειδικό Παθολόγο και την Μαρίνα Μπούγια την Φυσικοθεραπεύτρια του.
Πατέρα, καπταίν Σπύρο που σε φώναζαν άλλοι, ή μαστρο-Σπύρο, καλό κατευόδιο στο τελευταίο μεγάλο σου ταξίδι. Σαλπάρεις εδώ από το λιμάνι του Πειραιά όπως άλλοτε αλλά αυτή τη φορά για το ουράνιο λιμάνι, όπου εκεί στις αποβάθρες του ήδη βλέπω ότι σε περιμένουν η αγαπημένη σου μητέρα Καλλιόπη, ο παππούς Βαγγέλης, η μάνα και η αγαπημένη σου γυναίκα Νένη, το Νενάκι σου, ο αγαπημένος σου αδερφός Γιώργος και θείος μου που μαζί μεγαλώσατε ορφανά μικρά παιδιά και μαζί σταδιοδρομήσατε στην εμπορική ναυτιλία ο καπετάν Θανάσης, ο καπετάν Θόδωρος και τόσοι άλλοι.
Ο Σπύρος Κρητικός ήταν παιδί που μεγάλωσε εν μέσω της γερμανικής κατοχής, κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου μεγάλωσε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, η αγαπημένη μητέρα του και γιαγιά μου Καλλιόπη πέθανε μέσα στην κατοχή αφήνοντας τον ορφανό.
Ο πατέρας του Βαγγέλης έφυγε κυνηγημένος από την δικτατορία του Μεταξά. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια που του στέρησαν την παιδικότητα του και τους γονείς, του δημιούργησαν την δύναμη και την θέληση να γίνει αγωνιστής της ζωής και να πετύχει. Έτσι σπούδασε μόνος του εργαζόμενος ταυτόχρονα, έγινε αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού Α’ μηχανικός όπου τα πρώτα μπάρκα του τα έκανε στα θρυλικά πλοία Liberty .
Να εδώ, απέναντι από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα στις αποβάθρες του λιμανιού του Πειραιά, το Greek shipping Directory αναφέρει το όνομα του που μπαρκάριζε σε πλοίο Liberty το 1958.
Στην συνέχεια σταδιοδρόμησε και έγινε σημαντικό στέλεχος στην εταιρεία του αείμνηστου εφοπλιστή Λιβανού και πηγαίνοντας στην Ιαπωνία την δεκαετία του 1960 επιβλέποντας και παραλαμβάνοντας τα νεότευκτα πλοία της εταιρείας.
Τη δεκαετία του 1960 και με πλήρη επίγνωση του τι έπραττε και για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά και για όσο διαρκούσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Σπύρος ο Κρητικός με επίγνωση του κινδύνου τόσο για τον ίδιο αλλά και τόσο για την οικογένεια του, έσπαγε τον αποκλεισμό των Αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων που είχαν επιβάλλει στο βόρειο Βιετνάμ, στο λιμάνι της Σαιγκόν, μεταφέροντας πολεμοφόδια, τρόφιμα, φαρμακευτικό υλικό αλλά και ταυτόχρονα επισκευάζοντας τις ηλεκτρογεννήτριες των νοσοκομείων που είχαν καταστραφεί από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς αλλά και δωρίζοντας ηλεκτρογεννήτρια του πλοίου του σε νοσοκομείο σώζοντας έτσι χιλιάδες ζωές αμάχων κυρίως ηλικιωμένων και μικρών παιδιών. Για τη δράση του αυτή τιμήθηκε εν ζωή εκείνη την εποχή από τους κρατικούς αξιωματούχους του λιμανιού της Σαιγκόν, αλλά και εν θάνατω, με την εδώ παρουσία του πρέσβη του Βιετνάμ στην Ελλάδα κ. Nguyen Manh Cuong ο οποίος εκφώνησε επικήδειο και εξέφρασε τις ευχαριστίες της κυβερνήσεως του Βιετνάμ για τις υπηρεσίες που προσέφερε ο εκλιπών στον λαό του Βιετνάμ.
Επιβίωσε από τρία ναυάγια με ένα ψυγείο του Λιβανού την δεκαετία του 1960 που από ολόκληρο πλήρωμα επιβίωσαν 3 άτομα, εκείνος και άλλοι δύο πιασμένοι πάνω σε ένα πάκτωνα . Επιβίωσε την δεκαετία του 1970 από το ναυάγιο του Garden City ένα φορτηγοποστάλι ανοιχτά του Amsterdam, όπου βρισκόμουν και εγώ μαζί με την μητέρα μου πιτσιρικάς μέσα γιατί είχαμε πάει να τον επισκεφθούμε, γεγονός που είχε μείνει έντονα χαραγμένα στην μνήμη μου. Στο ίδιο αυτό ναυάγιο βρίσκονταν και ο καπετάν Θανάσης ο μετέπειτα φίλος του, συνεργάτης του, συνεταίρος του και αδερφός του. Το τρίτο ναυάγιο ήταν την δεκαετία του ‘80 με το δικό τους πλοίο το IOANNIS, όπου βρισκόταν πάλι μαζί με το καπεταν Θανάση. Επιβίωσε από αεροπορικό ατύχημα όταν ο ένας κινητήρας των ελικοφόρων τότε αεροπλάνων έπιασε φωτιά και έκανε αναγκαστική προσγείωση.
Κάπου εκεί έγινε και το μεγάλο άλμα που χαρακτηρίζει την πορεία της σύγχρονης ελληνικής ναυτιλίας, που οι καπεταναίοι και οι μηχανικοί γινόντουσαν πλοιοκτήτες .
Έτσι λοιπόν μαζί με τον καπετάν Θανάση αγόρασαν τα δικά τους πλοία οργώνοντας τις θάλασσες, Μαύρη θάλασσα, Μεσόγειο, Ερυθρά θάλασσα, UK Condiment, Δυτική Αφρική μεταφέροντας κάθε είδους εμπορεύματα.
M/V NIKOLIS
M/V IOANNIS
S/S KALLIOPI (στο οποίο έδωσε το όνομα της αγαπημένης του μητέρας που την έχασε και ορφάνεψε από μικρό παιδί και γιαγιάς μου)
Ο πατέρα μου με έμαθε να είμαι αγωνιστής να αναλαμβάνω ρίσκα, να είμαι δίκαιος αλλά και συνάμα σκληρός και ποτέ να μην σταματάω, αλλά πάντα να προχωράω μπροστά με κάθε τίμημα. Θυμάμαι νεαρός φοιτητής που επέστρεφα με τον πατέρα μου από ένα επαγγελματικό ταξίδι πολύμηνο από τη Δυτική Αφρική. Είχα αρρωστήσει με ελονοσία, γεγονός που λόγω των εκεί ελλείψεων κατάλληλων φαρμάκων και τροφίμων που οφειλόντουσαν στις εκεί δύσκολες πολιτικές συνθήκες, είχα εξαντληθεί σε επικίνδυνο βαθμό.
Τότε λοιπόν ο πατέρας μου, μου είπε μία φράση που έγινε παρακαταθήκη για εμένα, «τον πόνο, τον πόνο σου, να τον κάνεις ένα με το πετσί σου για να μην πονάς». Όταν κατάλαβα τι εννοούσε αυτό έγινε και το μυστικό της δικής μου επιτυχίας.
Η κυριότερη κληρονομιά και παρακαταθήκη που μου άφησε ο Πατέρας μου, είναι κληρονομιά πνευματική, κληρονομιά ψυχισμού και κληρονομιά εμπειριών. Ο Σπύρος ο Κρητικός, δεν υπήρξε για εμένα μόνο πατέρας αλλά υπήρξε φίλος, συνεργάτης και συνεταίρος, που έζησα μαζί του εμπειρίες που εκφεύγουν των εμπειριών του μέσου ανθρώπου. Γι αυτό και με το θάνατό του πέθανε και ξεριζώθηκε και ένα μέρος του εαυτού μου, γιατί είμαι σάρκα από την σάρκα του και αίμα από το αίμα του.
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρα για την βοήθεια τους και την συμπαράσταση τους την οικογένεια μου, την γυναίκα μου και την κόρη μου , και ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω την Νίκα Μαρία την πεθερά μου που στις τελευταίες δύσκολες μέρες που είχα λυγίσει από την κούραση, με βοήθησε σημαντικά στην περίθαλψη του πατέρα μου, τον συνεργάτη μου Δαμίγο Λευτέρη για την βοήθεια του, την Ντόρα Ιβάνοβα που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο 24ώρες το 24ωρο ήταν ο φύλακας άγγελος του και το ιατρικό επιτελείο που κυρίως με ανθρωπιά προσέφεραν ιατρική φροντίδα, τον Χανδρινό Βασίλη Πνευμονολόγο Διευθυντή Β' πνευμονολογικής κλινικής του Σισμανόγλειου νοσοκομείου, τον Μανώλη Σεβδαλή Ειδικό Παθολόγο και την Μαρίνα Μπούγια την Φυσικοθεραπεύτρια του.
Πατέρα, καπταίν Σπύρο που σε φώναζαν άλλοι, ή μαστρο-Σπύρο, καλό κατευόδιο στο τελευταίο μεγάλο σου ταξίδι. Σαλπάρεις εδώ από το λιμάνι του Πειραιά όπως άλλοτε αλλά αυτή τη φορά για το ουράνιο λιμάνι, όπου εκεί στις αποβάθρες του ήδη βλέπω ότι σε περιμένουν η αγαπημένη σου μητέρα Καλλιόπη, ο παππούς Βαγγέλης, η μάνα και η αγαπημένη σου γυναίκα Νένη, το Νενάκι σου, ο αγαπημένος σου αδερφός Γιώργος και θείος μου που μαζί μεγαλώσατε ορφανά μικρά παιδιά και μαζί σταδιοδρομήσατε στην εμπορική ναυτιλία ο καπετάν Θανάσης, ο καπετάν Θόδωρος και τόσοι άλλοι.
Καλό σου ταξίδι
Δεν σε φοβάμαι
Όπως παλιά έτσι και τώρα θα φτάσεις στο προορισμό σου.
Ο γιος σου και μοναχοπαίδι σου
Βαγγέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου